Tekst: Mirjam Dreijer
ROOTZ! is mijn grote passie en inspiratiebron, de yogaschool in het Hoge Noorden waar we met onze voeten in de klei naar de wolken reiken. Bezig zijn met hoe wonderlijk ons lichaam werkt in combinatie met onze geest, mind en soul is iets wat me al jaren fascineert.
Ademhaling is misschien wel een van de belangrijkste aspecten van yoga. Waarom is het eigenlijk zo belangrijk om hier goed op te letten tijdens het uitvoeren van asana's? Wij zetten 4 redenen op een rijtje.
Vandaag volgen mijn vriendin Gisèle en ik samen een proefles yoga. Gisèle durft niet alleen te gaan. Ze hoopt haar gave voor muziek en dans op deze manier te kunnen uitleven. Haar angst en onzekerheid erdoor te temperen. Als kind was ze diep onder de indruk van een grote blauwe plek in de hals van haar mama.‘Pappa heeft dat gedaan maar het is niet erg, hoor,’zei haar moeder erover. Diezelfde avond kreeg Gisèle een angstdroom dat haar vader haar wilde verslinden. Zoals de boze wolf uit het sprookje van Roodkapje.
Als je denkt aan mediteren, dan denk je misschien al snel aan een zittend persoon met ogen dicht in kleermakerszit. Dat is echter niet de enige manier om te mediteren. Dit zijn 5 soorten meditatie die je moet uitproberen.
Bij een begeleide visualisatie stel je je gewenste resultaat voor. Om deze vorm van meditatie nog uit te breiden kan je je voorstellen hoe je je gaat voelen als je het doel hebt gehaald in jouw visie. Begeleide visualisatie is vooral populair in de sportwereld.
Je kent ze vast wel: mensen die altijd beweren dat alles goed gaat, ook als je zeker weet dat dat niet zo is. Die tegen iemand met een depressie zeggen: ‘Weet je wat jij moet doen? Gewoon een nacht goed slapen.’ Die, als je net hebt ontdekt dat je partner je jarenlang bedroog, zeggen: ‘Wees blij dat je ervan af bent. Zo’n eikel wil je toch niet?’ Die hun tijdlijn vol hebben staan met quotes als ‘Good vibes only’ en ‘Happiness is a state of mind’. Mensen die vinden dat positiviteit de enige optie is, maar die het woord daarmee vooral een negatief imago bezorgen.
Jaren probeerde ik het; ik móest en zóu de Kraanvogel kunnen, een uitdagende yogahouding waarbij je met je knieën steunt op je ellenbogen. Inderdaad, uitdagend. Maar hoe verbeten ik het ook bleef proberen, ik kreeg het niet voor elkaar om in de houding een balans te vinden. Ik kukelde voorover of naar achteren, viel opzij of zakte door mijn armen. Uiteindelijk liet ik de Kraanvogel gefrustreerd links liggen; niet voor mij weggelegd. Maar een pijnpunt bleef het wel. Ik had toch mijn best gedaan? Waarom lukte het dan toch niet?
Wat is dat toch met ons mensen, dat we altijd gelijk willen hebben? Dat we vrijwel automatisch aannemen dat onze mening – want dat is het meestal, niet meer dan een mening – de enige juiste is? Zelf maak ik me daar ook schuldig aan, ik voel me persoonlijk geraakt als iemand een andere mening tegenover de mijne stelt. Inmiddels weet ik dat dat vooral door mijn eigen onzekerheid komt. Waarschijnlijk is dat voor veel mensen het geval; je onzekerheden verpakken in stevige meningen voelt immers lekker veilig. Prikt iemand door die verpakking heen, dan kan dat onaangenaam zijn.
Stomverbaasd was ik, toen ik hoorde dat de docente waar ik op dat moment zwangerschapsyoga volgde, last had van stress. Stress? Een yogadocente? In verwachting van de jongste – die inmiddels bijna 25 is, dus zo lang is dit voorval geleden - was het mijn eerste kennismaking met yoga en veel meer nog dan nu was dat destijds een tamelijk exotisch gebeuren, omgeven met mysterie en geheimzinnigheid. Wat ik me precies bij yoga moest voorstellen wist ik eerlijk gezegd ook niet, ik had alleen geen zin om weer zo’n suffe pufcursus te doen.
“Yoga? Ik moet er echt niet aan denken!” De hartgrondigheid waarmee mijn gesprekspartner deze uitspraak doet, verrast me, ook al zou dat op basis van zijn demografische kenmerken – man, wit, middelbare leeftijd, hetero – niet zo’n verrassing hoeven zijn. Bovendien ben ik er inmiddels wel aan gewend dat mensen vaak een heel eigen beeld creëren bij het woord ‘yoga’, en daarbij soms de meest exotische fantasieën blijken te hebben, van dubbelgevouwen slangenmensen tot wierrook brandende monniken. Toch ben ik dus verrast op deze zonnige namiddag.
“Goedemorgen!” Ik zeg het opgewekt, maar mijn groet heeft geen enkel effect op de jonge vrouw die mij haastig voorbij fietst. “Of niet, natuurlijk…,” grinnik ik in mezelf, terwijl Maxie enkele lage struiken besnuffelt alsof haar leven ervan af hangt. Struiken besnuffelen schijnt voor honden zoiets te zijn als een lijst WhatsApp-berichten checken of de krant lezen, dus ik laat haar even rustig haar gang gaan.
