Mindstyle

Ik ben nogal bewegelijk. Zowel fysiek als mentaal. Twintig jaar geleden besloot ik fitness- en aerobic instructrice te worden. Ik sportte me toch al een slag in de rondte en bedacht me dat ik dan net zo goed fulltime aan de slag kon. Ik was toch immers dagelijks op de sportschool aanwezig. Ik volgde allerlei cursussen zodat ik alle soorten sportles kon geven. Spinnen, steppen, pumpen, maar ook Body Balance. Dat is een soort yoga, maar dan op 45 toeren. Dat klopte mijns inziens niet.

“Vandaag krijgen jullie de eindtoets van dit jaar mee naar huis.” De docente van de yogaopleiding begint een stapel papieren uit te delen. Vorig jaar schrok ik enorm van deze onverwachte wending; een tóets? Waar je dus fouten in kunt maken? Truus kwam meteen in actie en blèrde: ‘Ha, daar ga je vast helemaal niks van bakken!’ Even was ik nog misleid door het feit dat je de toets thuis mocht maken. Dat zou het vast makkelijker maken. Maar inmiddels weet ik dat de antwoorden op de meeste vragen van een yogatoets nergens terug te vinden zijn. Behalve in jezelf.

Het is dom, ik weet het. Maar ik was even vergeten dat het niet verstandig is om op Twitter – ook wel het afvoerputje van de menselijke beschaving genoemd – rond te neuzen terwijl ik me nog zo had voorgenomen om er een mooie dag van te maken. Ik belandde op Twitter omdat ik in een online artikel iets had gelezen over ene ‘Mies’, die op Twitter zou hebben geroeptoeterd dat ze ‘helemaal klaar was met al die terminale mensen die de publiciteit opzoeken’. Vooral Bibian Mentel, die ‘kon ze op gegeven moment gewoon niet meer zien’.

“Wat kun je door je ziekte allemaal niet meer?” De interviewster vraagt het oprecht geïnteresseerd. Ze is niet de enige; doordat ik open ben over mijn parkinson, word ik er af en toe over geïnterviewd. Ook privé leidt mijn openheid er – gelukkig - toe dat mensen alles durven te vragen. In al die openheid valt me echter iets op. De vraag ‘Wat kun je allemaal niet meer?’, ook wel vermomd als ‘Waar heb je het meest last van?’ wordt vrijwel altijd gesteld door mensen die zelf geen chronische ziekte hebben.

We zitten in een ruime kring – anderhalve meter tussen elk matje – op de grond. Acht yogadocenten die vandaag meer kennis hopen op te doen over het geven van yogales aan mensen met de ziekte van Parkinson, een parkinson-verpleegkundige en wij: de drie ervaringsdeskundigen en organisatoren van deze dag. Mijn rol is een dubbele; niet alleen ben ik ervaringsdeskundige als het om parkinson gaat, ik ben vandaag ook dagvoorzitter en bovendien zelf yogadocent. Weliswaar in opleiding, maar toch.

In 2013 ben ik begonnen met yoga. Eerst ben ik eens gaan kijken bij een bikram yoga school omdat die dicht bij was en ik wilde het wel eens proberen. De bikram-yogalessen ben ik daarna blijven volgen totdat we in januari 2018 naar Spanje vertrokken om daar een B&B te beginnen in Pinos del Valle, een dorp tussen Granada en de middellandse zeekust, in Andalusië. In onze nieuwe woonplaats was er geen yogaschool heel dichtbij dus ben ik begonnen met online lessen volgen. Mijn favoriete vorm werd Vinyasa yoga.

Het is winter. Het is koud. Het is donker. En velen van ons zitten thuis. Thuis aan het werk, thuis met kleine kinderen, thuis met grote kinderen, thuis alleen, thuis met partner. Iedereen heeft zijn eigen situatie, zijn eigen mening, zijn eigen realiteit. De wereld is veel kleiner geworden en alle ruis en afleiding is weg. We zijn op onszelf aangewezen en moeten deze dagen doorkomen. Sommige dagen voelen grauw en moeilijk, andere voelen warm en geborgen.