Alleen en toch samen
Door Evelien van Straaten
Ik raak al een beetje gewend aan het alleen zijn, of eigenlijk aan het gezelschap van mezelf. Regelmatig betrap ik me op hardop praten als ik alleen ben in de yogaschool. Alsof er een soort klein kind met me meeloopt die ik alles uitleg wat we gaan doen. Ik herken dit nog van mijn moedertje toen ze al op hoge leeftijd was. Die was nog een fase verder, omdat ze ook praatte tegen zichzelf als ik erbij was. Zonder enige gêne. Zo ver ben ik nog niet.